Post Ante Quem

Die nacht dat je binnen vloog

En rustig op mijn vingers zat

Het gebeurde nimmer meer

Werkelijker werd de droom nimmer

Een gevoel dat onbeschrijfbaar is

Wetend dat je nooit meer

Van iemand anders zal kunnen houden

Doch niet kan blijven dwalen

In het labyrinth van het verleden

Je leven voortzet

En jezelf met elke dag

Een beetje meer verliest

Die nacht

Mijn post ante quem

Teken mijn ziel

Teken mijn ziel
Met oogpotloden
Die hun kleur onttrekken
Aan de immense diepte
Gevuld met
Mijmeringen en dromen
Teken mijn ziel
Die ik zelf
Lang geleden
En voor eeuwig
Ben verloren

Seizoensverandering

Stille aanbidding
Voor de kracht der seizoenen
Oorlog der kleuren

Nevelvingers

Waar zich ooit de velden uitstrekten
Met de kleuren van een bont palet
Ontstaat een nevel, grijs en star
Schoonheid onttrekkende zielenspinsel

Nevelvingers
Steeds dichterbij
Intense waanzin
Omhelsde je steeds meer

De marmeren poort naar
Het schaduwwoud
Uitnodigend en
Zonder vrees

Trad jij daar binnen
Op zoek naar...maar
Besef van verlies
Brachten kristallen tranen

Te laat mijn heroïsche
Heldendaden om nog
Eenmaal het licht te
Vangen in je ogen

De liefde van het hart
Verblindde jou niet meer
Deed je alleen nog staren
Naar een dieper wordende mist

En voor ik het had begrepen
Waren jouw sporen uitgewist

Ik droomde dat het anders was #2

Ik droomde dat het anders was
De wolken gleden traag voorbij
Wierpen schaduw op cichorei
Diep verborgen in het gras

Ze trokken naar het noorden
Trage stappen die weerklonken
Alleen de bajonetten blonken
In deze kille dodenmars

Sombere helmen diep gebogen
Wisten waar het einde lag
Wanneer de schrille schreeuwen stierven
In het duister van de dag

Ooit groen en vol van leven
Zonder alles op te moeten geven
Een kikker in een rode plas
Ik droomde dat het anders was

Het donkere water dat mijn voeten kust

Het donkere water dat mijn voeten kust
En de geheimen meetrekt naar
Een oneindige diepte
Waar ze verzwolgen en
Vergeten worden

Alle sporen gewist
Door de niets ontziende
Handen van waternimfen
Die gillen als sirenes zo hoog
Je dieper meesleuren met hun zang

Langzaam zweef ik richting
Deze blauwe hemel
Waar mijn woorden
Slechts uit luchtbellen bestaan

Verloren partituur

Maanden verstreken
Doch verwonden ze nog steeds
De scherven van weleer

Bloed dat vloeit
Met een dunner wordende
Structuur van het vergeten

Een gekrompen hart
Droogt langzaam uit in de
Verzengende kilte van het niets

En ik......struin
Loop, vecht, ren, struikel
Over mijn misvormde gedachten

In mijn oren hoofd
Een onvolmaakte symfonie
Waarvan de partituur mythisch is

Een requiem wordt gespeeld
Door de engel van het lot

De kat die de morgen afwacht

Vertrouwd gekwetter
Groet de vroege ochtendzon
Het sluipen vangt aan

Vertrokken vlinders #2

De vlinders verdwenen
Maar de geuren bleven hangen
In een vacuüm van
Het verleden

Geuren zoet en wrang
Die onweerstaanbaar
Worden opgenomen door
De vroegste dauw

Tussen de struiken
Vervaag je in de grijze lucht
En spreid je vleugels
Ver van mij vandaan

De vlinders verdwenen
Samen met jou
En lieten mij achter
In een schimmig verleden

Vergeten verleden

Waar de schrille
Schreeuwen wegsterven
In het land van de
Rijzende zon
Dringen herinneringen
Geleidelijk binnen
In de zwarte kamers
Van het vergeten verleden

Waar ijzeren punten
Gedragen door de kempeitai
Geen weerstand
Ondervonden drongen
Ze binnen in het zachte
Omhulsel van wat
In een recent verleden
Ooit een leven was

Waar experimenten
Werden uitgevoerd
Boven nietsvermoedende
Boerendorpen en babylijkjes
Van verkrachtte vrouwen
Zich stapelden
Op de trappen van Nanking
Tot kunstmatige bergen

Waar het verleden
In het heden
Nog altijd niet bestaat